15 Οκτ 2013

Το φασιστικό χτύπημα και η «Θεωρία των δύο άκρων»

α) Το χρονικό μιας παρωδίας

18/9/2013: Εκτελείται στο Κερατσίνι ο αντιφασίστας αγωνιστής Παύλος Φύσσας από το χέρι ενός χρυσαυγίτη. Μια μαχαιριά στην καρδιά έφτανε για να δείξει για μια ακόμη φορά το εγκληματικό της πρόσωπο η παρακρατική αυτή οργάνωση. Η αστυνομικός που συνέλαβε τον δολοφόνο, Γιώργο Ρουπακιά, παρέλαβε τιμητική πλακέτα από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για το κατόρθωμά της αυτό, το οποίο σίγουρα είναι αξιοθαύμαστο× λίγοι παρά ελάχιστοι προστάτες της πόλης συλλαμβάνουν πια εγκληματίες και δολοφόνους, οι περισσότεροι δεν έχουν χρόνο για τέτοιες ασήμαντες ασχολίες ( προτιμούν να ασχολούνται με την καταστολή των «εγκληματιών» φοιτητών και εργαζόμενων που διαδηλώνουν ). Λίγες ώρες μετά, εμφανίστηκε σα μετασεισμός το τσουνάμι των media που κατέλαβε πραξικοπηματικά τη θέση του δικαστή. Για μέρες σύσσωμος ο τύπος είχε σαν πρώτο θέμα την απροσδόκητη εκείνη πολιτική δολοφονία. Υπό την πίεση της «τέταρτης εξουσίας» , η κυβέρνηση αναγκάστηκε, για να καθησυχάσει τα αστικά πνεύματα,  να τιμωρήσει το αυγό της με συνέπεια η ηγεσία της οργάνωσης να προφυλακιστεί έχοντας σοβαρές κατηγορίες εις βάρος της.
Όταν η ασφάλεια προτιμάται από τη δικαιοσύνη: Όλοι οι κατηγορούμενοι, πλην ενός, του αρχηγού του κόμματος Νίκου Μιχαλολιάκου, αποφυλακίστηκαν και αφέθηκαν ελεύθεροι. Μήπως αυτό συνέφερε την ασφάλεια αυτών που κρατούν τους νόμους στα χέρια τους;

β) Χρυσή Αυγή, το όπιο του λαού

Ποιός όμως μεγάλωσε και ανέθρεψε αυτό το άρρωστο παιδί; Η οργάνωση της χρυσής αυγής εκολαύθηκε από τον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό και το καπιταλιστικό σύστημα και αποτελεί καρκίνωμά του. Άρα, πόσο παρακρατική μπορεί να  χαρακτηρίζεται από την ίδια τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ η δράση τους αφού στην πραγματικότητα προχωρούν πλάι με αυτούς και πληρώνονται από το κεφάλαιο για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά έτσι ώστε να έχει ο κρατικός μηχανισμός τα χέρια του επιδεικτικά καθαρά, εκεί που δεν μπορεί να φτάσει ο ίδιος.  Πιο αναλυτικά, οι φασίστες οπλίζονται από το ίδιο το σύστημα στο οποίο δήθεν εναντιώνονται, ενάντια στη νεολαία που παλεύει για το μέλλον της, ενάντια στους εργαζομένους, ενάντια στους εξαθλιωμένους από την βάρβαρη κυβερνητική πολιτική και ποτέ ενάντια στους πατέρες τους, τους ισχυρούς της χώρας. Είναι πάντα τα πιο πιστά σκυλιά των αφεντικών, οι πρώτοι απεργοσπάστες και οι δήθεν αγανακτισμένοι πολίτες που γκρινιάζουν φωνάζοντας τους δημόσιους υπαλλήλους τεμπέληδες. Όπως στη ζώνη του Περάματος, που όχι μόνο επιτέθηκαν σε αγωνιστές του ΚΚΕ, αλλά είχαν και σχέδια για την ίδρυση αντιπαραθετικού φασιστικού σωματείου. Δήθεν γιατί δεν τους χώραγε το ξεπουλημένο αριστερό που υπάρχει. Τους ενοχλούσε μάλλον που είναι ταξικό, δε χωράει εργοδότες και γυρίζει πλάτη στα μεροκάματα πείνας και ας είναι μόνο για «έλληνες», σε αντίθεση με τις τακτικές της Χ.Α εκεί γύρω που νοικιάζει εξευτελιστικά φτηνό εργατικό δυναμικό σε εφοπλιστάδες και το παίζει μεσσίας. Παράλληλα, αποτελεί το πιο ισχυρό όπλο του συστήματος καθώς από τη μία πλευρά αντικαθιστά την κυβέρνηση στον θρόνο της Ιεράς Εξέτασης και από την άλλη αποπροσανατολίζει , με την βοήθεια ασφαλώς και των media, τον λαό από τις αντιλαικές και αντιδημοκρατικές κινήσεις του συστήματος και από τό ξεπούλημα της χώρας. Άρα λοιπόν, μήπως έφτασε η ώρα να σταματήσουμε να βλέπουμε το αποτέλεσμα και να αντιληφθούμε επιτέλους την αιτία;

γ) Θεωρία των άκρων από τη φιλελεύθερη σκοπιά και η πραγματικότητα

Η θεωρία των άκρων που δαιμονοποιεί τα βίαια δήθεν άκρα και καθαγιάζει τη μέση οδό, έχει την καταγωγή της από την αριστοτελική αντίληψη της μεσότητας ως το ιδανικό μονοπάτι. Το άκρο είναι βίαιο, σε αντίθεση με το μέσο, χαρακτηριστικά του οποίου είναι η ισορροπία και η αρετή. Ωστόσο, ας αναλογιστούμε, το μέσον ήταν πάντοτε ο ιδανικός δρόμος; Η απολυτοποίηση της μεσότητας από την άρχουσα ιδεολογία που αυτοπαρουσιάζεται ως το πρότυπο μέσο, κατηγορώντας ως «κακές ακρότητες» τους αντιπάλους της, δημιουργώντας οξύμωρα. Επί παραδείγματι, αν άκρα της στάσης προς τους Γερμανούς Ναζί κατακτητές μπορούν να θεωρηθούν από τη μία, ο δοσιλογισμός και από την άλλη η αντίσταση, τότε ως ενάρετη μεσότητα προκύπτει η καιροσκοπική και ιδιοτελής ουδετερότητα! Μάλλον αυτή η στάση φαίνεται αναποτελεσματική αν κρίνουμε από το «άκρο» του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, το μόνο πραγματικά μαχητικό και αντιστασιακό κομμάτι που θυσιάστηκε μέχρι τέλους ενάντια σε ξένους και ντόπιους κατακτητές. Ας αναλύσουμε τώρα, ποια είναι ακριβώς τα πραγματικά άκρα στο υπάρχων σύστημα, στην σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία : από τη δομή της αντιλαμβανόμαστε πως τα δύο άκρα είναι οι δύο βασικές τάξεις, η αστική και η εργατική . Με άλλα λόγια, λοιπόν, κυρίαρχη αντίθεση, δε συνιστά η πολιτική αντίθεση ακροδεξιάς-ακροαριστεράς, αλλά η κοινωνική αντίθεση αστικής-εργατικής τάξης και η πολιτική έκφανση της, τα αστικά κόμματα με άκρο τη φασιστική δεξιά και τα αριστερά κόμματα με αιχμή την επαναστατική και αντικαπιταλιστική Αριστερά.
Η θεωρία των άκρων αναζωπυρώνεται σε συνθήκες κρίσης, όταν ενδυναμώνονται οι ακροδεξιές τάσεις, ιδίως η φασιστική εκδοχή τους και όταν ταυτόχρονα ανέρχεται η Αριστερά και το εργατικό λαϊκό κίνημα. Που στηρίζονται όμως οι υποστηρικτές αυτής της προπαγάνδας; Βάση του ιδεολογήματος, είναι ο ισχυρός οικονομικός ρόλος του κράτους και ο ολοκληρωτικός χαρακτήρας του φασισμού και του κομμουνισμού, ταυτίζοντας το δεύτερο με την γραφειοκρατική εκδοχή του. Συνεπώς, στη σημερινή κρίση, η αστική προπαγάνδα αναλύει την θεωρία των άκρων βασισμένη  πάνω στην υποτιθέμενη κοινή τακτική φασισμού και Αριστεράς απέναντι στην αστική δημοκρατία, μέσα από την υποτιθέμενη εχθρότητα προς τη δημοκρατία και τα δικαιώματα, τον αντικοινοβουλευτισμό, την απείχθεια προς τον νόμο και τους θεσμούς  και τη βίαιη επιβολή της πολιτικής βούλησης. Η κυβέρνηση επιχειρεί να αξιοποιήσει την σύλληψη των ηγετικών στελεχών της εγκληματικής ναζιστικής συμμορίας για να απαντήσει στην εντεινόμενη κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος σε μια κατεύθυνση ακόμα πιο αντιδραστικής του αναμόρφωσης. Για την προώθηση των σχεδίων χτυπήματος της Αριστεράς, του λαϊκού κινήματος και ιδιαίτερα κάθε ριζοσπαστικής και ανατρεπτικής τάσης του. Αποτελεί καθημερινή πραγματικότητα πλέον, η αντιδραστικοποίηση και ενεργοποίηση του νομικού πλαισίου, με τη βάρβαρη βία των δυνάμεων καταστολής ενάντια στο εργατικό κίνημα και την Αριστερά, τις συλλήψεις και διώξεις ενάντια στον κόσμο που διαδηλώνει και αγωνίζεται. Με τη βία των ΜΑΤ, τις συλλήψεις διαδηλωτών, που ακολούθησαν ήδη από την επόμενη της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Με την κατηγορία για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης κατά κατοίκων της Χαλκιδικής που αντιστέκονται στους χρυσοθήρες. Η αναπροσαρμογή της αστικής τακτικής απέναντι στο φασισμό πάει χέρι – χέρι με την αναδιαμόρφωση και δημιουργία της –κυβερνητικής- «σοβαρής ακροδεξιάς», της σιδερόφραχτης «πολιτικής ομαλότητας» που είναι απαραίτητη για την αποδοχή και πιστή ακολούθηση των Μνημονίων που θα οδηγήσουν στη σωτηρία της «πατρίδος».

Ωστόσο, ποια είναι η πραγματική βία που γεννά όλες τις υπόλοιπες;
Βία είναι η ανεργία και η εξαθλίωση, βία είναι ο αναλφαβητισμός και η αμορφωσιά, είναι ο έλεγχος της πληροφόρησης.Είναι βία που ασκείται εις βάρος βασικών δικαιωμάτων του εργαζόμενου ανθρώπου, όπως είναι η εργασία , η μόρφωση, η διαμόρφωση ανεξάρτητης προσωπικής γνώμης και η ελευθερία.
Έτσι λοιπόν, για ποιο άκρο μιλάμε;


ΑΓΩΝΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΠΟΔΙ ΤΡΟΪΚΕΣ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΝΕΟΝΑΖΙ
ΝΑ ΞΕΜΠΕΡΔΕΨΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΜΕ ΤΗ ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΚΑΙ Δ.Ν.Τ

ΝΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΘΡΕΦΕΙ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου